یکی از مسایل اخلاقی در ترک گناهان , عدم فراموشی آن ها و اعتراف به آن هاست .

اینگونه است که یکی از اعمال مهم در زیارت مکه مکرمه در کنار مستجار آن است که شخص خود را به دیوار  کعبه چسبانیده و گناهان خود را یکی پس از دیگری به یاد و زبان آورد

اما نباید از یاد برد که اعتراف و اقرار به گناه تنها باید در مقابل خداوند عالم و حجت او باشد که آن ها از تمام اعمال انسان ها آگاهند

ما حق نداریم مقابل هیچ یک از بندگان خداوند جز امامان و اولیای او به گناهان خود اعتراف کنیم و آبروی خود را نزد آنها ببریم .¹

این است منطق عزتمندانه شیعه که اجازه هتک حرمت و ریختن آبروی هیچ مسلمانی را نمی دهد در حالی که در ادیان منحرف دیگر این مساله جا افتاده و عادی شده است.

————————————–

برگرفته از کتاب شب های برقراری،محمد بنی هاشمی،تهران ، منیر ،1387،ص23

و هنگامی که شمشیر تحجر و لجاجت و

تکـــفیر

فرق تو ، تو که تمام اسلامی

قسیم آتش و نجاتی

باب علم

  تمام حقی

علی عالی اعلا(علیه السلام) هستی

را شکافت

باید بشر می فهمید که چقدر تو با همه فرق داری

مولود کعبه ایی و شمشیر اسلام

شیرِ خدایی

و کمر ِپیامبر

میزان اسلامی و

ترازویِ عدالت

پس خوشا به حال کسی که تو را شناخت و مسلمان شد

و بدا به حال کسی که فرق تو را ندانست و کافر شد