یکی از مسایل اخلاقی در ترک گناهان , عدم فراموشی آن ها و اعتراف به آن هاست .

اینگونه است که یکی از اعمال مهم در زیارت مکه مکرمه در کنار مستجار آن است که شخص خود را به دیوار  کعبه چسبانیده و گناهان خود را یکی پس از دیگری به یاد و زبان آورد

اما نباید از یاد برد که اعتراف و اقرار به گناه تنها باید در مقابل خداوند عالم و حجت او باشد که آن ها از تمام اعمال انسان ها آگاهند

ما حق نداریم مقابل هیچ یک از بندگان خداوند جز امامان و اولیای او به گناهان خود اعتراف کنیم و آبروی خود را نزد آنها ببریم .¹

این است منطق عزتمندانه شیعه که اجازه هتک حرمت و ریختن آبروی هیچ مسلمانی را نمی دهد در حالی که در ادیان منحرف دیگر این مساله جا افتاده و عادی شده است.

————————————–

برگرفته از کتاب شب های برقراری،محمد بنی هاشمی،تهران ، منیر ،1387،ص23

 امام صادق(علیه السلام) درباره ی ارزش گریستن بر سید الشهدا (علیه السلام) فرموده است:

« هیچ دیده و هیچ اشکی در پیشگاه خداوند دوست داشتنی تر از دیده ای که بر حسین (علیه السلام) بگرید و اشکی که بر او ریخته شود نیست و هر گریه کننده که بر حسین بگرید حرمت فاطمه (س) را پاس می دارد و او را از آن کار خشنود می­کند و احترام رسول خدا را پاس می دارد و حق ما را ادا می کند و هیچ بنده ای محشور نمی شود مگر آنکه دیدگانش از ترس و بیم گریان است، مگر گریه کنندگان بر جد بزرگوارم حسین (علیه السلام) که آنان محشور می شوند در حالی که دیدگانشان روشن است و مژده به ایشان می رسد و شادمانی بر چهره ایشان آشکار است.[1]

برگرفته از کتاب
[1] -الموسوی الجزایری، السیدهاشم، آثار و برکات امام حسین (علیه السلام) در دنیا، مترجم: دکتر محمود مهدوی دامغانی، تهران کتاب نیستان، چاپ سوم(1387)، ص 173.