حتما شما هم اين جملات  را شنيده ايد كه

انقلاب كرديم كه چي بشه

اين همه شهيد داديم كه چي بشه

آيا اين بود جامعه آرماني و آرمان شهر اسلامي….؟؟؟

و …..

از منشا و علت اينگونه حرف ها هم كه بگذريم كه گاهي از روي جهالت گاهي تظلم خواهي و گاهي دشمني و غرض ورزي و يا حتي لجاجت زده مي شود 

اما به راستي ايران قبل و بعد انقلاب چه تفاوتي دارد ؟؟ شايد اگر به اين سوال جواب داده شود جملات بالايي خود به خود پاسخ داده شود. پس در اين پست تنها به يكي از اين تفاوت ها اشاره مي شود و انشالله در پست هاي بعدي ديگر تفاوت را بيان خواهيم كرد…

*سواد آموزي در ايران قبل و بعد انقلاب

برطبق آمار و اسنادي كه توسط ارگان هاي مربوطه ارائه شده است ميزان سواد آموزي حرفه اي  در ايران از سال 1346 تا 1356 به اين شرح بوده است .

سال تحصیلی ۴۷–۱۳۴۶: ۳۰۵۳ نفر
سال تحصیلی ۴۸–۱۳۴۷: ۷۱۷۹ نفر
سال تحصیلی ۴۹–۱۳۴۸: ۱۰۴۶۳ نفر
سال تحصیلی ۵۰–۱۳۴۹: ۵۴۰۷۷ نفر
سال تحصیلی ۵۱–۱۳۵۰: ۳۳۶۰۰ نفر
سال تحصیلی ۵۲–۱۳۵۱: ۱۷۱۱۳ نفر
سال تحصیلی ۵۳–۱۳۵۲: ۲۴۰۹۵ نفر
سال تحصیلی ۵۴–۱۳۵۳: ۳۰۸۱۱ نفر
سال تحصیلی ۵۵–۱۳۵۴: ۵۲۷۶۱ نفر
سال تحصیلی ۵۶–۱۳۵۵: ۶۷۷۸۰ نفر

در حالي كه اين آمار در سالهاي ۵۷–۱۳۵۶ به بالاترین میزان یعنی ۷۰۶۲۷۱ نفر رسیده‌است.

آمار نشان می‌دهد که همواره تعداد زنان تقریباً دو برابر تعداد مردان بوده‌است. این فرض وجود دارد که بی‌سوادان مرد به دلیل اشتغال و در نتیجه به خاطر کمبود وقت و خستگی مایل به تحصیل نباشند. البته باید توجه داشت که نرخ بی‌سوادی مردان معمول ۲۰ درصد کمتر از زنان بوده‌است. میزان متوسط قبولی در دوره‌های سوادآموزی طی سال‌های ۶۸–۱۳۵۸ برابر ۴۰ درصد بوده‌است. نکته جالب این که میزان قبولی زنان همواره از مردان بیشتر بوده‌است. حاصل فعالیت‌های سوادآموزی در طول سال‌های ۶۸–۱۳۵۸ نشان می‌دهد که جمعی بالغ بر ۹/۳ میلیون نفر به اخذ کارنامه قبولی از نهضت سوادآموزی شده‌اند.