اهل بیت (علیهم السلام) دوست داشتند یاد سید الشهداء و مجالس ذکر مصیبتش جاودانه و ابدی شود و نسل آینده هم آن را حفظ و بازگو کنند. چون آنها صیانت و نشاط دین را در این می دیدند که مردم، آن مصیبت بزرگ را فراموش نکنند، همواره یاد آور آن باشند، و از گریه کردن برای امام حسین کوتاهی نورزند،

ائمه هدی (علیهم السلام) سهم گریه به سید الشهدا را در حفظ اسلام آن قدر به سزا و زیاد می دانستند  که در این میان به تباکی هم اشاره فرمود و اجر فراوانی برآن مترتب می دانند .

تباکی به گریه وانمود کردن است؛ یعنی زمانی که اشک کسی هنگام شنیدن مصائب سیدالشهداء جاری نمی شودو نمی تواند گریه کند، خود را شبیه گریه کنان در آورد و حالات آنان را به خود بگیرد. تباکی برای کسانی  است که بر اثر شنیدن مصائب سیدالشهدا متأثر می شوند اما به  دلایلی، اشک چشمشان جاری نمی شود و تأثیر تصور ناراحتی و حوادثی که بر محبوب وارد می شود موجب می گردد که در محبّ، نسبت به دشمنان حالت  تعزیت به وجود بیاید.[1]

برگرفته از کتاب
[1] - مقّرم، عبدالرزاق، مقتل مقرم، انتشارات قم، نصایح، چاپ دوم(1387) ص 188-187.