خداشناسی و توحید اولین درس غدیر

«الْحَمْدُ لِلَّهِ الّذی عَلا فی تَوحُّدِهِ، وَ دَنَی فی تَفَرُّدِه…»

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم سخن خود را همچون اغلب خطابه ها با حمد و ثنای الهی آغاز کرد و اشاره ای به مسائل توحید نمودند.«الْحَمْدُ لِلَّهِ الّذی عَلا فی تَوحُّدِهِ، وَ دَنَی فی تَفَرُّدِه…»

ستایش خدایی را سزاست که در یگانگی برتر و در تنهایی اش به آفریدگان نزدیک است…

توحید پایه اصلی دین است و در همه چیزش نقش اساسی دارد، توحید به معنای یکی بودن خداوند و بی مثل و مانند بودن است، دعوت انبیاء به سوی یک چیز بوده است،

در روز رستاخیز همه انسان ها در یک روز مبعوث می­شوند، کعبه و قبله همه مسلمانان یک نقطه است، قرآن تمام مسلمانان یکی است، خلاصه اینکه، توحید اصل اساسی است که در تمام اصول و فروع دین ما جریان دارد.

بدین جهت توحید تنها یک اصل از اصول دین نیست، بلکه در تمام اصول و فروع دین جریان دارد، توحید همچون نخ تسبیح است که تمام دانه های تسبیح را به هم متصل می­کند، به گونه ای که اگر توحید نباشد دین تحقق نمی­یابد همان گونه که اگر نخ نباشد تسبیح شکل نمی­گیرد. با توجه به این تفسیر از توحید و جایگاه والای آن هرچیز که منافات با توحید داشته باشد مردود است.[1]

برگرفته از کتاب

[1]- ناصر، مکارم شیرازی، آیات ولایت در قرآن، ص 256-252.