جواب سوال ساده است چون او به گرفتاری های تمام شیعیان آگاهست و اگر ظهورش محقق شود تمامی حوائج ما خود به خود حل خواهد شد و

اینکه امام فراموشـــکـــار نیست .

شخصی خدمت امام رضا (علیه السلام) رسید و در نظرش بود که از حضرت لباس ایشان را جهت کفن خویش و دو انگشتر نیز برای دخترانش طلب کند

اما بوی گل چنان مستش کرد که دامنش از دست برفت و فراموش کرد که حاجت خویش را بگوید

اما امام او را فرا خواند و به او لباس و دو انگشتری را اعطا فرمود که ما فرامـــوش نمی کنیم(بحار الانوار ،ج 49،ص 41)

برگرفته از کتاب شب های برقراری،محمد بنی هاشمی،تهران ، منیر ،1387،ص81.

یکی از مسایل اخلاقی در ترک گناهان , عدم فراموشی آن ها و اعتراف به آن هاست .

اینگونه است که یکی از اعمال مهم در زیارت مکه مکرمه در کنار مستجار آن است که شخص خود را به دیوار  کعبه چسبانیده و گناهان خود را یکی پس از دیگری به یاد و زبان آورد

اما نباید از یاد برد که اعتراف و اقرار به گناه تنها باید در مقابل خداوند عالم و حجت او باشد که آن ها از تمام اعمال انسان ها آگاهند

ما حق نداریم مقابل هیچ یک از بندگان خداوند جز امامان و اولیای او به گناهان خود اعتراف کنیم و آبروی خود را نزد آنها ببریم .¹

این است منطق عزتمندانه شیعه که اجازه هتک حرمت و ریختن آبروی هیچ مسلمانی را نمی دهد در حالی که در ادیان منحرف دیگر این مساله جا افتاده و عادی شده است.

————————————–

برگرفته از کتاب شب های برقراری،محمد بنی هاشمی،تهران ، منیر ،1387،ص23

گاه دلسرد و افسرده می شویم ، گاه زندگیمان گره می خورد ، دخلمان به خرجمان نمی خورد ،بیماری های گوناگون و بلاها از هر سو به ما روی می آورد . به راستی علت آن چیست؟

امیر المومنین می فرمایند :

از گــــنـــــاه بر حذر باشید که بلایا و کمی رزق از گـــــــنـــــاه است .

حتی خراشی هر چند اندک تا لغزش پا و آنچه مصیبت به شما می رسد ، همه و همه از گـــــنـــاهانی است که مرتکب می شوید (بحار الانوار ،ج 70 ،ص 350

این کلام خداوند است که می فرماید:

هر مصیبتی که به شما می رسد به خاطر کارهایی است که خود سبب آن شده اید ، در حلی که خداوند از بسیاری از گـــنـــاهـــان در می گذرد …ما اصابتکم مصیبه …(سوره شورای،آیه 30)

برگرفته از کتاب شب های برقراری،محمد بنی هاشمی،تهران ، منیر ،1387،ص20

و هنگامی که شمشیر تحجر و لجاجت و

تکـــفیر

فرق تو ، تو که تمام اسلامی

قسیم آتش و نجاتی

باب علم

  تمام حقی

علی عالی اعلا(علیه السلام) هستی

را شکافت

باید بشر می فهمید که چقدر تو با همه فرق داری

مولود کعبه ایی و شمشیر اسلام

شیرِ خدایی

و کمر ِپیامبر

میزان اسلامی و

ترازویِ عدالت

پس خوشا به حال کسی که تو را شناخت و مسلمان شد

و بدا به حال کسی که فرق تو را ندانست و کافر شد

تنها نشان و تحــفه ی من برای زندگی

آنسـت که چنان ترکـــش گویم

که با هیچ نشـــانی

مرا به خاطر نیـــــاورد

حتی

اگر خودش بــــخواهد

 درهای برهنه چشمان تو

دیرگاهی است بی پروا و وقیحانه

پرده های حیای زبانم را دریده است

پس اگر زبانم زبان آوری میکند

اگر سکوتم ،فریاد است

 تنها گناه آتش درون من نیست

چشمان تو هم بی تقصیر نبوده اند

شراره نگاهت آتشم زده است

پس چشمانت را ببیند 

تا زبانم ساکترین لحظاتت را بیافریند

 بی بی خانم

صدای کوبیده شدن درب حیاط به صورت ممتد و بلندی شنیده می شد. هر چه سعی کردم خودم را به خواب بزنم تا یک نفر دیگر به جای من خودش را به درب برساند و از احوال شخص پشت درب که انگار خیلی هم عجله داشت با خبر شود، اما انگار آن موقعه ی صبح جمعه، هیچ کس نمیخواست گوش شنوایی داشته باشد و همگی در حیاط خانه، طاق باز بروی رختخواب های خنک از نسیم صبحگاه بهاری لمیده بودند و هیچ کس قصد فراغ و جدایی از آن مهربان یار نازنین را نداشت.

با صدای کوبش و لرزش شدید درب، به یکباره از جا بلند شدم ولی خرامان خرامان مثل لاک پشت در حالی که با یک دستم چشمهایم را میمالیدم و با دست دیگرم و از لابه لای موهای ناصافم ،سرم را می خاراندم ،خمیازه کنان، خودم را به پشت درب رساندم .

عادت نداشتم سوال کنم که کیه ؟

درب را باز کردم سایه بلندی روی صورتم افتاد پشت به خورشید بود و صورتش به خوبی دیده نمیشد .

وقتی خم شد و روی زانو روبرویم نشست تازه او را دیدم .محکم خودم را در آغوشش انداختم . بوی سادگی میداد …بوی روستا …

چهره پر خطوطش را لبخند مهربانش پوشانده بود و گونه های آفتاب سوخته اش را چشمان ریز ، نافذ و پر از مهرش روشن کرده بود …

آری … مسافر محبوب من بی بی خانم بود …

که مثل همیشه با کوله باری از سوغاتی هایی که به زحمت آن را حمل می کرد، به دیدار نوه هایش آمده بود .

بینی استخوانی و چانه گردش کاملا شبیه بابا بود و لجاجت و سرسختی اش را در خودم هم میتوانستم ببینم ….آری او بی بی خانم بود …. و الان بعد از بیست سال باز هم بی بی خانم است …

بی بی خانمی که الان از همه خاطراتش فقط سنگی بر گوری مانده است که زیر جریان آبی که روی آن میریزم دوباره خاطراتش را پر رنگ می کند ؛ خاطراتی که زمان،ناجوانمردانه هر روز سعی در کم رنگترشدنشان می کند .

خدا رحمتت کنه بی بی خانم…

نمیدانم برای شما هم همینطوره یا نه .

امسال و کلا این چند سال اخیر خیلی متفاوت شده …

مثلا تعداد مرگ و میر به شکل قابل توجهی زیاد شده….

یا مریضی های عجیب و غریب سر و کله اشون پیدا شده …

یا جوانمرگی ها شوکه کننده…

دارم با خودم فکر میکنم حتما خبرهایی در راه است

ولی به قول حافظ

تانگردی آشنا زین پرده رمزی نشوی                          گوش نا محرم نباشد جای پیغام سروش

میخوام امسال این ماه رمضان و به ویژه سحرهاش ،یه کم با خدا آشنا بشم

خدا را چه دیدی

شاید منم  رمزی بشنوم

شما هم گوشهاتون رو تیز کنید

شاید  اصلا همگی امسال رمزی بشنویم….

بعدا نوشت: دقیقا سحری که این متن را نوشتم بی سحری شدم و خوابم برد..:))

تا خدا بهم ثابت کنه که فاصله حرف تا عمل چقدر زیاده….

بی شک حفظ مام وطن بدون ریختن خون بهترین گلهایش میسر نبود

و اگر نبود غیرت ابوالفضلی

شجاعت حسینی

همت حیدری

اندیشه های بلند و آرمانی نبوی…

امروز امنیت نوامیس شیعه

نوامیس ایرانی

امری دست نیافتنی بود

یاد آوریم از شهدای پاکی مانند  شهید محمد بخارایی

شهدای مقاومت چهل روزه خرمشهر

شهید ابراهیم همت

شهید حسین خرازی

شهید حمید باکری

و  دیگر شهدای آسمانیمان

که امروز امنیت و آزادی و سرفرازی ایران و خرمشهر به برکت و یمن قطره قطره خونهای مقدس آن هاست