وقتی فیلم های احساسی و شعر گونه اش از دفاع مقدس را کارگردانی که نه ،نقاشی می کرد. شاید چندان برای کسی منحصربودن او را تداعی نمیکرد. زیرا در آن جو سنگین جنگ و درگیری و آتش و خون، کسی جرات دگر اندیشی و دیگر فهمی و ابراز وجود نداشت.

اما در همان سال ها بود که شهید آوینی تنها کسی بود او را ستود و با چنین مضمونی او را خطاب کرد:

ابراهیم جان تو فقط از شقایق ها بگو و از شهدا فیلم بساز

سالیان سال از جنگ گذشت. نقاب های نفاق فرو افتاد . فیلم ها و مضامینشان از ایثار و شجاعت و انسانیت به خیانت و خشونت و بی بند باری و هجو کشیده شد.

اما ابراهیم حاتمی کیا هم چنان ابراهیم حاتمی کیای شهید آوینی ماند . هم چنان از انسانیت فیلم ساخت و هم چنان از مرزهای حیثیت ایران و اسلام دفاع کرد

و اکنون فیلم “به وقت شام “در این بحبوبه و قحطی معرفت و معنویت تحفه بسیار ارزشمندی از اوست. 

هر چند به مذاق خیلی ها خوش نیاید

ولی به قول شهید و سید اهل قلم:

ابراهیم جان … تو فقط از شقایق ها بنویس 

روزگار عجیبی است

روزگارِ انسانیت

گاهی فکر می کنم که حتی اسم انسانیت را نیز بشر به یغما برده است

کدام حیوان یا جماد و نباتی دروغ می گوید؟!

کدام جانداری راست را دروغ و دروغ را راست جلوه می دهد؟!

کدام حیاتمندی در عرصه آفرینش به خاطر مقام و جاه ، می کشد بدون اینکه از گوشت شکارش تحفه ای به او برسد؟!

روزگار عجیبی است…

روزگار دروغ گفتن و تهمت زدن و به ریش هم خندیدن

روزگار دل بردن و انکار عشق

روزگار فریفتن و حق به جانب بودن

انسانیت دیرگاهی است مرده است

و آدم ها آبروی آدم را برده اند

و خدایی که هنوز صبرش تمام نشده

که اگر صبرش تمام شود

که اگر بخواهد که تمام کند

حتما تمام خواهد کرد…

کاش به خود بیایم…