گناه کردم و دیدی..

به روی خود نیاوردم اما تو بخشیدی

دوباره گستاخ تر و جری تر

بیشتر و بی پرواتر تکرار کردم

دوباره دیدی و امیدت از منِ گستاخ نا امید نشد

با خود گفتم چون تو خدای بزرگی دارم گناهانم بی ارزش است

بزرگی گناه من هر چقدر باشد به پای کرامت تو  که نمی رسد

بهانه تراشیدم

توبه ی ظاهری کردم ولی لذت گناه زیر زبانم بود که توبه را هم شکستم

دوباره خود را به فراموشی زدم

و دوباره گناه

گناه

گناه

اما باز تو خدا بودی و خدایی کردی

آبرویم را نبردی

خدایا

کم من قبیح سترته

اما

در دیزی باز بود حیای گربه کجا رفته بود

به قول شاعر(حسن کردی):
توبه ام توبه نشد هر چه که همت کردم
من به ستاری تو سخت جسارت کردم
هر چه تو دوست شدی با من آلوده ولی
بی حیاتر شده با نفس رفاقت کردم

در همه لحظات پرآشوب و غمبار زندگیم

وقتی همه آفلاین و مخفی بودند

تنها تو مخاطب خاص و آنلاین من بودی

تویی که هرگاه درخواست سکرت چت دادم ، بودی

(اذا سالک عبادی عنی فانی قریب…)

تویی که هرگاه خواستمت، آمدی

(بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را)

به هر قول و قراری که دادی پایبند بود

(ان وعد الله حق)

تویی که تمام حواست با من بود، وقتی هیچ کس حواسش به من نبود

تویی که عاشقانه هایت همه حقیقت بود

عزیزم گفتن هایت راست بود

دوستت دارم هایت از روی دل بود

و من گستاخانه خیانت کردم به همه اعتمادهایت

در حالی که دوربین تو تمام مدت روشن بود

(ان الله سمیع بصیر)

دیدی ولی به رویم نیاوردی

دیدی گناه می کنم و توجیه می کنم

دیدی که دروغ می گویم

دیدی اما هر بار بازگشتنم را به انتظار نشستی

صبورانه عاشقم بودی

نزدیکتر از رگ گردن(فانی قریب)

و من باز هم ندیدمت

خدای خوب من

مخاطب خاص و همیشگی من

مرا ببخش که گستاخیم انتها ندارد و حماقتم ازلی و ابدی است

ببخش مرا به جهالتم

که تو مهربانترینی