روزها یکی بعد از دیگری می آمد و می رفت . بی هیچ اتفاق و تغییر مهمی 

همشون مثل هم 

انگار که از روزهای زندگی کپی گرفته باشند

مدام مثل هم تکرار میشد 

تا اینکه یه خبر تمام روند زندگی تکراریم رو تغییر داد.

توی دفتر کارم نشسته بودم که تلفن زنگ خورد .صفحه نمایشگر پیش شماره شهر قم را نشان می داد . بخاطر شرایط کاری که در حوزه داشتم خیلی عجیب نبود که از قم تماسی با من بگیرند .

گوشی را برداشتم .صدای خانمی بود 

شما برای سفر حج آماده هستید؟

شما از شهرتون برای این سفر انتخاب شدید به خاطر کارهایی… 

دیگه ادامه صدای اون خانم رو نمیشنیدم .انگار در آسمانها بودم و جسمم روی زمین

خودم رو کنار خانه خدا حس می کردم

حس پرواز روح را اولین بار با تمام وجودم حس می کردم

ولی آیا واقعا من آماده بودم؟؟

من کجا و آن حریم ملکوتی و بهشتی کجا

با صدای خانم پشت خط تلفن دوباره به زمین فرود آمده بودم

چکار کنم؟؟اسمتون رو بنویسم.

لحظه ای بدون اینکه متوجه کلماتم باشم گفتم 

بله.. 

لبیک

لبیک

 اللهم لبیک

ناله ها و زوزه های گرگ پیر شب در فضای برهنه آسمان پیچیده است.

بدجور شب شده آسمان انسانیت .

دخترکان بی گناه دوباره زنده به گور میشوند 

گناه ،شیر و شکر دهان ها و ذهن ها شده 

و قلم هایی که تو به اسمشان قسم خوردی حیایشان را قورت داده اند 

خدایا من هم گرفتار همین رذیلت ها هستم کم و زیاد و درجه بندیش مهم نیست 

مهم آلوده بودن است حتی اگر یه ذره باشد…

به تو پناه میبرم از دست شیطان درون و بیرون.. 

مادرانه

شب بود . حوالی خنکا و آرامش مطلق شبانگاهی 

نمیدانم شاید هم دمدمهای صبح بود 

خواب چشمانم رو چهار قبضه در اختیار گرفته بود که ناگهان صدایی مثل تیغ ،سکوت و آرامش و خوابم را پاره کرد .

بلند شدم اطرافم را نگاه کردم صدا صدای بچه گربه بود . مثل اینکه از دهان مادرش ،موقع جا به جایی از دیوار به زمین افتاده بود .

گربه ی مادر روی دیوار بود و بچه گربه پایین دیوار 

یکی از بالا ناله ی گریه مانندی می کرد و یکی هم از پایین دیوار گریه می کرد 

مادر نمیتونست پایین بیاد چون جای بچه وسط صندوقهای کنار دیوار آنقدر تنگ بود که جای مادر نمیشد و بچه گربه نمیتونست بالا بره چون هنوز پنجه هایش قدرت  بالا رفتن از دیوار را نداشت و ضعیف بود.

این  شده بود که هر دو طرف نالان بودند.

بلند شدم به سراغ صندوقها رفتم نگاه حراسان گربه ی مادر را کاملا حس میکردم .

صندوق ها را کنار زدم و خودمو کنار کشیدم .

گربه مادر بلافاصله جستی زد و بچه اش رو دندان گرفت و رفت . روی دیوار نشست و با زبانش کودکش رو لیسید و بوسید.

و من در این فکر که فرزندان مادران مطلقه، در کدام صندوق و حصار اسیر می شوند که صدای ناله و گریه اشان را حتی مادرانشان هم نمی شنوند که به دادشان برسند.

یک حیوان نمیتواند از فرزندش دل بکند اما چطور و در کجا آدمیت گم شد که مادر، به داد فرزند اسیرش نمی رسد .

وقتی عکس های نمایندگان سلفی بگیر با خانم موگرینی دست به دست در فضای مجازی می چرخد و لعن و ذم اهالی موبایل به دست را برمی انگیزد . با خودم فکر میکنم چقدر فاصله است میان شعار و شعور…

چقدر دور است خودباوری از خودباختگی…

چطور عده ای به راحتی با شعار خود باوری ، استقلال و مبارزه با استکبار،شعور مردم را به سخره می گیرند و رای جمع میکنند و به مجلس می روند تا نماینده شعارهای مقدس مردم شوند، 

اما شعور حفظ شعارهایشان را ندارند .

چطور عزت ایران بزرگ را نادیده میگیرند و از سر و کول هم بالا میروند تا هوس گرفتن سلفی با عوامل انزوای هسته ای ایران بزرگ از کفشان نرود !

برادر من اگر شعور حفظ هویت و شخصیت ایرانی و اسلامی را نداری حداقل شعار هم نده!

خودت باش چون شعار هم شعور و حرمت دارد!

​گرد پیری برسر داشت و این چهره اش را دلنشین تر کرده بود.

قامتش هر چند لرزان بود اما هنوز گام هایش همچنان پر هیبت و با شکوه می نمود.

شاید در نیمه شبی بوده باشد که صورتش را به سوی گنبد طلای امام مهربانی ها گردانیده و در دل چنین نجوا کرده باشد: امشب منتظر جوابت هستم آقا

و بعد همین که قلم را به عشق امام رضا به دست گرفته باشد کلمات این غزل خودشان بر روی کاغذ چنین صف کشیده باشند: 

مضمون بکر، غیر تو پیدا نمی کنم

تا مدح توست، لب به سخن وا نمی کنم…
آن شب، جمعیت سرتاسر سالن را فرا گرفته بود. اما غلامرضا تنها خواسته اش پذیرش غلامی اش از امام بود. میان اسم و مسمّا پیوندی هست به یقین.

نگاهی به آسمان کرد. صدایش را صاف کرد و خواند.
مضمون بکر، غیر تو پیدا نمی کنم

تا مدح توست، لب به سخن وا نمی کنم

نامم اگر غلام رضا هست خویش را

با نردبان اسم تو بالا نمی کنم
چند ساعت از پایان شب شعر نگذشته بود  که امام رئوف مزد غلامش را قبل از آنکه عرقش خشک شود، پرداخت کرد. غلامِ رضایی اش امضا شد. 

پیشکشی ناچیز به روح بزرگ شاعر اهل بیت #غلامرضا_شکوهی که بعد از تقدیم آخرین شعرش به امام رضا، آسمانی شد.
#نجمه_رضوی
@golabane

صدای تیک تاک عقربه های ساعت

مشرق و مغربی خورشید

بی تابی عجیب هوا

شرجی شدن دلهای عاشق 

نوید آمدن خبری را میدهد 

خبری که در گوش تاریخ هنوز هم که هنوز است زنگ میزند…

گوش به زنگ باشید !

دارد می آید او که باید بیاید 

او که خورشید ایران می شود 

و قبله فرشتگان آسمانی در زمین

دارد میاید ابا الجواد 

دارد میاید سلطان طوس

دارد میاید امام مهر و مهربانی 

دارد میاید امام رضا

دست بکوبید و گل بپاشید 

زمین را ریسه شادی بکشید 

دارد میاید هشتمین امید خدا

امام رضا

قرار شبهای جمعه یادی از خاطرات سرخ هست🌹 این هفته ادای احترامی میکنیم به #شهید🌷#خلبان #علی_اقبالی_دوگاهه که به دستور صدام گور به گور شده بدن پاکش را به ماشین بستند و دو نیم کردند و نیمی از پیکرش را در نینوا و نیمی دیگر را در موصل دفن کردند و بعد از بیست و دو سال خاک و استخوان پاک و مظلومش به وطن برگشت.
.

ما نمی‌دانستیم شهید شده یا نه! من در برزخ بودم. گاهی خوابش را می‌دیدم همیشه هم با لباس پرواز بود. هر چه کاپشنش را می‌گرفتم که بماند، اما او می‌رفت. در خواب گفته بود که من دیگر نمی‌آیم سه شب پشت سر هم در خواب یکی از دوستان آمده بود که به فریده بگویید: من زنده‌ام‌! اما برای شماها دیگه بر‌نمی‌گردم. از او خواسته بود تا نشانه‌هایی بدهد که فقط من و همسرم می‌دانستیم. نشانه‌ها را که داد خشکم زد. چراکه همه درست بودند.

چه زمانی به شکل رسمی خبر شهادت را به شما اطلاع دادند؟

سال 1361صلیب‌سرخ نامه‌ای برای نیروی هوایی آورد که تعدادی خلبان ایرانی به شهادت رسیده و ما دفنشان کردیم. در نهایت بعد از پیگیری‌های ما سردار باقر‌زاده قول دادند که من پیگیری می‌کنم و پیکر اینها را پیدا می‌کنم.

خلبان‌های شهید را که آوردند، من به بچه‌های نیروی هوایی گفتم که باید یک نشانه‌ای بدهید که من مطمئن شوم آنچه از پیکر علی به من می‌دهید، خود علی است. لب مرز بودیم که به من گفتند که خانم دوگاهه آیا دست راست علی پلاتین داشت. من گفتم بله! علی عاشق فوتبال بود. برای همین در بازی دستش شکسته بود. دستش را گچ گرفت. اما بد جوش خورده بود. برای همین بار دومی که رفت امریکا، دوباره آنجا دستش را درمان کرد و در دستش پلاتین کار گذاشت. قرار بود بعد آمدن از امریکا پلاتین را در بیاورد. به خواست خدا فرصت انجام این کار نشد. برای من محرز شد که این پیکر از آن علی است. پیکر را دیدم جمجمه علی را از وسط بریده بودند. پیکر علی من که برگشت، گفتم اینها 22سال در تنهایی و غربت بودند و مردم سراغشان نرفتند، باید جایی در بهشت زهرا باشند که مردم به راحتی به زیارتشان بروند. همین‌طور هم شد. قطعه 50 بهشت‌زهرا امروز مأمن همسر شهیدم است.
.
.
یادش تا ابد جاودان فرزند دلیر ایران🌷🌷🌷🌷
.
.

جواب سوال ساده است چون او به گرفتاری های تمام شیعیان آگاهست و اگر ظهورش محقق شود تمامی حوائج ما خود به خود حل خواهد شد و

اینکه امام فراموشـــکـــار نیست .

شخصی خدمت امام رضا (علیه السلام) رسید و در نظرش بود که از حضرت لباس ایشان را جهت کفن خویش و دو انگشتر نیز برای دخترانش طلب کند

اما بوی گل چنان مستش کرد که دامنش از دست برفت و فراموش کرد که حاجت خویش را بگوید

اما امام او را فرا خواند و به او لباس و دو انگشتری را اعطا فرمود که ما فرامـــوش نمی کنیم(بحار الانوار ،ج 49،ص 41)

برگرفته از کتاب شب های برقراری،محمد بنی هاشمی،تهران ، منیر ،1387،ص81.

یکی از مسایل اخلاقی در ترک گناهان , عدم فراموشی آن ها و اعتراف به آن هاست .

اینگونه است که یکی از اعمال مهم در زیارت مکه مکرمه در کنار مستجار آن است که شخص خود را به دیوار  کعبه چسبانیده و گناهان خود را یکی پس از دیگری به یاد و زبان آورد

اما نباید از یاد برد که اعتراف و اقرار به گناه تنها باید در مقابل خداوند عالم و حجت او باشد که آن ها از تمام اعمال انسان ها آگاهند

ما حق نداریم مقابل هیچ یک از بندگان خداوند جز امامان و اولیای او به گناهان خود اعتراف کنیم و آبروی خود را نزد آنها ببریم .¹

این است منطق عزتمندانه شیعه که اجازه هتک حرمت و ریختن آبروی هیچ مسلمانی را نمی دهد در حالی که در ادیان منحرف دیگر این مساله جا افتاده و عادی شده است.

————————————–

برگرفته از کتاب شب های برقراری،محمد بنی هاشمی،تهران ، منیر ،1387،ص23