آن هنگام که پرده روز مقابل ابهت شب فرو می ریزد.

آفتاب که غروب میکند،

انگار حس غرور و منیت انسان ها را هم با خودش به پشت کوه می برد.

آن هنگام خلوت خدا و بندگانش شروع می شود

و این وعده هفتگی در هر غروب جمعه ای تکرار می شود

و انسان میماند و خلوت و خدای خلوتش

گناهانش مجسم

و غم قلبی که شکسته

شرمندگی

حسرت

درست مثل روز قیامت

بی شکی یکی از مهم ترین ارکان حفظ و تداوم مکتب شیعی ، بعد از خون امام حسین، جهاد علمی امام صادق (علیه السلام) است.

افول امویان و قدرت  و فریبکاری عباسیان ، گسترش ارتباطات جهان اسلام و ورود اندیشه ها و مکاتب فلسفی،افزایش دوستداران حق و حقانیت ، گسترش جلسات مناظره و … همگی از ویژگی های عصری است که امام صادق (علیه السلام) با آن روبه روست .

به عبارت بهتر ؛ گام برداشتن بر لبه تیغ . که هم می تواند فرصت ساز باشد و هم فرصت سوز. فرصت ساز ازآن جهت که باعث رشد و تعالی و تدوام شیعه خواهد شد و فرصت سوز از آن جهت که ممکن است شیعه گرفتار فرقه سازی و انحراف و افول شود .

اما امام صادق با فراستی تمام و با عدم همراهی افرادی مثل ابومسلم و توجه به فریبکاری عباسیان ، نه تنها دامن شیعه را از انحرافات پاک نگه داشت و بلکه با استفاده از فرصت پیش آمده به تبیلغ عقلی و دفاع جانانه از مکتب اصیل اسلامی پرداخت .

وصیت نامه زیرکانه امام صادق یکی از این فرصت سازی های اصیل است . آنجا که امام در تعیین امام و جانشین بعد از خود امامت مردم را به پنج نفر واگذار کردند که عبارت از:منصور دوانیقی، محمد بن سلیمان، عبدالله، فرزند بزرگوارشان امام موسی بن جعفر (ع) و همسر گرامی آن حضرت بانو حمیده بودند.

 امام این وصیت را برای حفظ و نگهداری امام کاظم (ع) از حیله و دشمنی حکومت ستمگر بیان فرمودند که به زودی نیز اندکی بعد از وفات آن حضرت سرّ این کار معلوم شد، آنجا که منصور به عامل یثرب نامه ای نوشت و دستور داد تا وصیّ امام (ع) را به قتل برساند، حاکم یثرب در جواب نامه منصور نوشت او به پنج نفر وصیت کرده است که تو هم یکی از آنها هستی.

منصور در جواب او گفت: راهی برای کشتن این عدّه وجود ندارد (کافی 1/ 310، ر.ک مناقب آل ابی طالب 4/ 345.)

وقتی پای عمل به وسط میاد

دیگه اون هم قلم فرسایی های پر طمطراق و سخنوری های پر تکلف رنگ می بازند

تو میمونی و یه خدایی که منتظره ببینه که چند مرده حلاجی…!!!

میشینه و نگاه می کنه که این بنده زبان آور و پر ادعایم حالا که باید دست به کار بشه و یه قدمی از قدم بر داره چکار میکنه؟!

و اون موقعه است که من و تویی میمونیم و  دانسته هایی که فقط بافتیم و هیچ وقت به تن نکردیم

چقدر حاضریم در میدان عمل از پول ، امکانات، رفاهیات و یا حتی جان خودمون، در راه خدایی که ادعا می کنیم عاشقش هستیم ،بگذریم؟

چقدر سخته عمل به دانسته ها و گذشتن از داشته ها

و چقدر خدا از من غریب است هنگام عمل

کاش خودش عنایتی کند و ظرفی دهد که علم و عمل تواما در آن باشد.

در فضیلت ماه شعبان همین بس که پیامبر خدا ، این ماه را ماه خویش می دانند و

بزرگترین موالید و افتخارات شیعه در این ماه چشم به جهان گشوده اند

هیچ تاریخ شهادت مستدل و مشهوری در این ماه درج نشده و

تنها امام حاضر در این ماه چشم به جهان گشودند

حلاوت این ماه گوارای وجودتان باد

التماس دعا

گاهی تنهایی فرصت خوبی است برای واکاوی خود

تنها که باشی ، تعلق و وابستگی از کنارت دور خواهد شد

و تو می مانی و خودت و اعمالت و

خدا

هر کس که نداند خود انسان خوب میداند که چکاره است

تمام توجیه ها و سفسطه هایش رنگ می بازد

و انسان می ماند و

خدا

تنها که باشی وجدانت از خواب بیدار می شود

و افکارت پرده غفلت را کنار خواهد زد

و حقایق روشن میشود

کاش هر شب چند دقیقه با خود خلوت کنیم و به خودمان

کارهایمان و

خدا

بیاندیشیم

چرا که فرصت زندگی سخت کوتاهست…

هر چند

دستان بزرگش دیگر اکنون بزرگ نیست

شانه های فراخ و پهنش دیگر اکنون برای آغوش من هم کوچک شده

قد بلند و هیبت مردانه اش دیگر اکنون پدیدار نیست

ابهت صدای مردانه اش کمرنگ شده

نگاه نافذش بی فروغ گشته

قدرتش تحلیل رفته

و گام هایش بی رمق

اما او هنوز پدر است

پدر برای من یعنی همه چیز

بزرگی

قدرت

غرور

و عشق

دوستت دارم بابا

این روزها که همه خود را معتدل میدانند( البته منظورم صرف بحث سیاسی یا حذب خاصی نیست ، بلکه بیشتر مد نظرم اعتدال اخلاقی و رفتاری است)

حرف زدن در مورد معیارهای صحیح ،کار سختی است

راحت تر بگم همه خودشون را عالم دهر می دانند غافل از اینکه ممکن است مسیر را اشتباه رفته باشند

چون همه خود را به دور از افراط و تفریط و بر طریق حق می دانند

در چنین محیطی اگر کسی خلاف جریان و خلاف مسیر آب شنا کنه به همه نوع اتهامی نواخته می شود

این دوری از افراط و تفریط از مسیر حقی که اهل بیت فرمودند هیچ مصنویتی برای هیچ کس نداره

هیچ کس تافته جدا بافته نیست

هیج مصنویتی برای هیچ کسی جز ائمه معصومین ایجاد نشده

اگر این رو بپذیریم اونوقت همه شعارهای بشری تحقق پیدا می کنه

آزادی ، حق بیان، قدرت تحمل مخالف، دوری از تعصبات بیجا ، نقد پذیری و…

به شرط اینکه بپذیریم هر کسی ممکن است اشتباه کند …

مهم اینه که بپذیره اشتباه کرده و مردم هم بپذیرند که همه ممکن است روزی اشتباه کنند