امام حسین هنگامی که سر علی اکبر جوانش را به بغل گرفت در حالی که خون از صورت جوانش پاک می کرد فرمود:

بعد از تو علی خاک بر سر دنیا و زندگانی دنیا…

وقتی که خورشید لحاف شب را بر سر کشید و تک ستاره ها خواستند با خود نمایی جای خورشید را پر کنند … آنگاه بود که قمر بنی هاشم داشت زمزمه های جدایی را ساز می کرد

عباس خلوتی کرده بود با خودش و با شمشیرش … انگار شمشیر عباس مثل چاه سنگ صبور عباس پسر حیدر شده بود … آرام آرام ابو فاضل برای شکشیرش سخن می گفت و گریه می کرد….

عباس از حسینی می گفت که غریب است تنهاست …بی یاور است

عباس برای شمشیرش از مظلومیت خورشیدی می گفت که فردا غروب خواهد کرد

دردهای عباس را فقط شمشیرش درک می کرد…

زینب هراسان به جستجوی عباس خیمه ها را سر می زد … کجاست برادرم ؟ قوت قلبم حسینم ؟  کجاست امید دل پدرم ؟؟

کجاست عباسم ؟

زینب مثل همیشه برادرانش را خوب پیدا می کرد …عطر تن برادرانش را خوب استشمام می کرد …

این بار نیز عباسش را یافت … عباسی که تنها با خود و شمشیرش خلوت کرده بود …

- عباس میوه دلم ؟ اینجا تنها چه می کنی ؟ جعلت فداک … خواهر به فدای قد و بالایت برود عزیز دلم

- زینبم خواهرم چه کنم با این امان نامه ؟؟ بند بند دلم را از هم جدا کرده است … خواهرم من چه سنخیتی با این اعدا الله دارم که برای من امان نامه می فرستند

ای زاده زهرا تو بگو … من چه کرده ام که باید در امان این عنودان و تنگ نظران باشم؟؟ زینب تو بگو من اگر زاده زهرا نیستم ولی خون حیدر در رگ های من است

زینب من خائن نیستم

زینب من عاشقم مولایم هستم

به خدا قسم اگر صد بار بمیرم یا کشته شودم

جسمم را بسوزانند و خاکسترم را بر باد دهند

و باز زنده شوم

باز خواهم گفت من نوکر مولایم حسین و اهل بیت او هستم

اشک تمام صورت قمر بنی هاشم و زینب کبری را پوشانده بود

آسمان از شرم حضور قمر بنی هاشم ستاره هایش را مخفی ساخت و آن شب تا صبح فقط عباس می درخشید و مروارید اشک هایش

امشب آخرین شب با عباس بودن بود و چه گذشت بر زینب…….. خدا فقط می داند

آجرک الله یا صاحب الزمان

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

خدای من

هنوز انگار اذن دخول من به حریم حسینی جواب داده نشده است هنوز با خودم درگیرم که چگونه از حسینت بنویسم

پس بگذار اول برای تو بنویسم تا اجازه دهی برای حسینت بنویسم

همه آنچه را که lمیشب می نویسم بهانه و وسیله ای است برای رسیدن به تو …

تو ای خدای مهربان و صبور من…

خدای من کوس رسوایی، سر افکندگی و گناهکاری خود را بر کنگره عرش زدم …

تا بدانی که چقدر حالم وخیم است …

و از این به بعد پرده از چهره برمی دارم و رو در رو فقط برای تو ،ای مهربان ازلی و ابدی برای تو، می نویسم. خدای من در اتاق سی سی یوی محبتتان بستری ام … ذهنم خوب کار نمی کند… قلبم یکی در میان برایتان می زند… گاه نفس های عبودیتم تنگ می شود و گاه دچار تپش قلب بی قراری می شوم…

خدای من

در این مدت کاسه گدایی محبتم را پیش تمام خوبان درگاهت … همان هایی که روزی دستم را گرفته بودند …. همان هایی که هنوز طعم مهرشان، زیر دندان دلم بود ،بردم… گدایی محبت و احساس کردم … خودم و غرورم را زیر پا له کردم … التماس کردم تا به تو ای خدای خوبم برسم … تا آرامش پیدا کنم… تا آدم بشوم … تا برایم دنیا و ما فیهای آن بی ارزش باشد تا بتوانم بر نفس شیطانی فائق آیم . اما انگار هرچه من می رشتم شیطان پنبه می کرد… انگار به جای طناب نجات ، طناب اعدام خودم را آماده می کردم. فایده ای هم داشت؟! وقتی که فکر می کنم که نه ناتوانی و نه جاهل و نه بخیل … از خودم بیشتر متنفر و دلزده می شوم… چه کرده ام که خود را از دریای کرم و رحمتتان محروم کردم ؛ چرا که برای چون تویی ،خواسته های من کمتر از بال مگسی است چون تو قادر مطلق ، عالم مطلق و خیر خواه محضی … پس چه می شود که ظرف ظرفیت من اینقدر کوچک و پوسیده و غیر قابل تعویض است چرا…؟

خدای من

همه از پی تو می دوند و تو را می جویند و من خواهان اینم که تو مرا بجویی و بخواهی ؛ چرا که پای دویدن و زانوهای همتم زیر بار کوه گناهانم خم شده است و روح غبار آلودام پیر تر و رنجور تر از است که حتی اگر شما را دید بشناستتان… خدای من میان این دایره کائنات در یابید موجود حقیر ، پر مدعا ،کوچک مغز و ناتوانی را که به غیر از نوشتن کاری بلد نیست… آنقدر باهوش نیست که پیام های شما را درک کند… آنقدر فهم ندارد که فلسفه قهر و جبر و مهرت را بداند… نمی فهمد که معنای دل بردن و روی نهان کردنت چیست؟ به راحتی و با یک تلنگر می شکند و فرو می ریزد… از همه دور افتاده و منتظر تواست به امید گوشه چشمی …

بسم رب الشهدا و الصدیقین

خدایا با نام تو آغاز می کنم و فقط برای تو و حسینت می نویسم

امروز با خودم عهد می کنم که عشقم ، قلمم ، روحم فقط برای تو حق حیات داشته باشد …. ادعای بزرگی است می دانم و از آن بزرگتر پای بند بودن به آن است

اما خدا

تو خدای روزهای سختی

خدایی مشکلات

خدای رئوف

اگر تو بخواهی می شود

من باور دارم که با خواستن تو می شود

خدایا به حق این ماه عزیز مرا بخواه

مرا بخواه که برای تو و برای حسینت بنویسم

خدایا خوب می دانم که در صف مریدان حسین بودنت کار هر کسی نیست و اینجا هر بی سر و پایی مثل من حق دخول ندارد چه رسد به آنکه بخواهد محبوب باشد

اما خدای من تو خود گفتی که نحن اقرب من حبل الورید و باز تو گفتی لا تقنطوا من رحمه الله و باز خودت فرمودی که ان الله یغفر الذنوب جمیعا

پس خدای من گستاخی مرا با وجود تمام گناهانم بپذیر که تو خود حق و امید بخشش به من دادی

خدایا چشم امید من به فضلت بالاتر از ترسم است

خدایا فقط تو بخواه تا من از حسینت بنویسم

از عزیز دردانه رسولت

از میوه دل زهرا

نور چشم حیدر

یا حق از تو مدد که به ذهنم و قلمم یاری نوشتن بدهی که اگر تو نخواهی

هرگز نمی شود که نمی شود که نمی شود……