این روزها عده ای از سر جهالت ، عده ای از سر سطحی نگری و گروهی هم از روی تعصبات قومی و نژادی و عده ای هم از سر عناد سعی میکنند دفاع از حریم حضرت زینب و جنگیدن در سوریه را کم اهمیت جلوه دهند .

مسلما در اینگونه موارد سخن گفتن با مغرضینی که خود را به خواب زده اند و خود در باطن از همه حقایق با خبر هستند و در ظاهر انکار و تمسخر می ورزند ، کار بیهوده و آب در هاون کوبیدن است و باید تنها دعاگوی سلامت ذهن و ایمانشان بود.

اما روی سخن اینجانب با کسانی است که از سر جهالت و سطحی نگری و … به این مساله با دیده تردید می نگرند. در جواب این دوستان باید به چند نکته اشاره کرد.

اول آنکه ورای تمام ادله و مستندات قرآنی و روایی و سیره اهل بیت که در کتب معتبر شیعه و اهل سنت آمده است ، دلایل عقلی زیادی در توجیه و اثبات صحت و حقانیت جنگ در سوریه وجود دارد که عبارتند از:

1. حفظ تمامیت ارضی ایران و جلوگیری از نفوذ داعش و هم پیمانانش به ایران

اولین دلیل عقلی که هر عقل سلیمی آن را می پذیرد آن است که دشمن در پشت درب ِخانه کمین کرده است و بهترین دفاع در مقابل دشمن ظالم و زالو صفت ، حمله است . بسیار سطحی و کوته نظری است که دشمن را از خود دور دیده و منتظر نفوذ آن ها بود تا بعد دفاع کرد.

چنانچه وضعیت کشورهای همسایه ایران مثل ترکیه ، عراق، افغانستان ، پاکستان و حتی کشورهای غیر همسایه مثل فرانسه و …. موید این مطلب است .کشورهایی  که خود را در ظاهر بی طرف هم نشان دادند از گزند داعش در امان نبوده و نیستند.

2. دفاع از انسانیت و مقام انسانی

جنایات مختلف داعش در طول این سالها نشان داده که این گروه با هیچ اعتقاد و منش دینی و انسانی سر سازگاری ندارند و زن و کودک و پیر وجوان برای آنها فرقی ندارد. دیدن تصاویر جنایات های داعش دل هر انسان آزاده از هر دین و مسلکی را به لرزه در می آورد .

و اگر جلوی این جنون و افراطی گری گرفته نشود به زودی شاهد از بین رفتن نسل بشر و ارزش های انسانی هستیم .

3. جلوگیری از اندیشه افراطی گری

ممکن است گروهی به این مساله اشاره داشته باشند که جنگ در سوریه کمک به اعراب است و تاریخ نشان داده که اعراب معمولا در مناقشات و حتی کنوانسیون های بین المللی هیچگاه طرفدار ایران نبوده و به نفع کشورمان گامی بر نداشته اند . اما باید توجه کرد که امروز مساله سوریه مساله ای قبیله ای و نژادی نیست . بلکه مبارزه در سوریه یک ایدئولوژی و مقابله فرهنگی در مقابل جریان خشونت طلبی و افراطی گری است.

اگر نگاهی به افرادی که مجذوب این فرقه ها شده اند بیندازیم متوجه میشویم که بیشتر این افراد نیروهای جوانی هستند که تحت تاثیر فیلم های جنگی و تخیلی هالیوودی و بازی های جنگی ، برای ارضای حس ماجرا جویی و خشونت طلبی جذب این گروه شده اندو عدم مقابله با چنین تفکری که خون انسان ها را مباح و همه را دشمن میپندارد ، باعت ترویج و اقبال عمومی شده و در نتیجه حیات و امنیت انسانی را تهدید خواهد کرد.

4. دفاع از ارزش های ملی و مذهبی

اقدامات فرقه داعش نشان داده است که اماکن ، ذخائر تمدن و حیات بشری برای آنان هیچ ارزشی ندارد. تخریب امکان ملی و باستانی و مذهبی ( در مورد همه ادیان و مذاهب)سند این مدعاست .

حملات آنان یاد آور حملات مغول است که در پی آن هزاران هزار کتاب و اسناد و امکان تاریخی و مذهبی که از ذخائر به آتش کشیده شد.

اگر تنها ذره ای به تمدن و حیات بشری ، علاقمند باشیم متوجه میشویم که جنایاتی که داعش در مورد اماکن و ثروتهای عمومی جامعه انجام میدهند دست کمی از نسل کشی این فرقه ندارد.دلیل این مطلب هم آن است که آیا می شود به عقب برگشت و مثلا کاخ تیسفون را از اول ساخت و یا دوباره هابیل و قابیل را زنده کرد .

دلایلی که بیان شدصرفا دلایل عقلی است و این تنها شمه ای از دلایل عقلی بود اما آیا همین مختصر دلایل باعث نمی شود که حداقل در قول و زبان ما هم مدافع حرم باشیم؟؟

از جمله آیات که در روز غدیر خم در شأن امیرالمؤمنین علیه السلام نازل شده این آیه است: «الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ کَفَرُوا مِنْ دِينِکُمْ فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِ الْيَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِينَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْکُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَکُمُ الْإِسْلاَمَ دِيناً»[1]؛ «امروز کافران از اینکه به دین شما دستبرد بزنند و اختلالی رسانند طمع بریدند پس شما از آنان بیمناک نگشته و از من بترسید، امروز دین شما به حد کمال رسانیدم و بر شما نعمت را تمام کردم و بهترین آئین را که اسلام است برایتان برگزیدم».

امامیه بطور عموم و بدون استثنا اتفاق دارند به اینکه، این آیه کریمه پیرامون نص غدیر نازل شده است.

روایات  اهل سنت مربوط به وقت نزول این آیه:

1- حافظ، ابوجعفر، محمدبن جریر طبری، در کتاب «الولایه» به اسناد خود از زیدبن ارقم در حدیثی روایت فرموده که: این آیه کریمه روز غدیر خم در شأن امیرالمؤمنین علیه السلام نازل شده.

2- حافظ، ابن مردویه، اصفهانی، از طریق ابن هارون عبدی، از ابی سعید خدری روایت کرده که: این آیه در روز غدیر خم بر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نازل شده هنگامی که فرمود: «مَن کُنتُ مَولاهُ فَعَلیٌ مَولاهُ» و سپس روایت مزبور را از ابی هریره نقل کرده و در آن تصریح شده که روز مزبور هجدهم ماه ذی الحجّه الحرام است یعنی روز بازگشت پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم از حجة الوداع.[2]

3- حافظ، ابونعیم اصفهانی، در کتاب خود (ما نزل من القرآن فی علی علیه السلام) روایت نموده و می­گوید، حدیث کرد ما را، محمدبن احمدبن علی بن مخلد محتسب، که او را از محمدبن عثمان بن ابی شیبه، و او از یحیی حمانی و او از قیس بن ربیع، و او از ابی هارون عبدی، از ابی سعید خدری (رضی الله عنه) روایت نموده که: پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم مردم را در غدیر خم به سوی علی علیه السلام دعوت نمود، به آن جناب خار و خاشاک زیر درخت برطرف شد و آن روز پنج شنبه بود، سپس پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم، علی علیه السلام را طلبید و دو بازوی او را گرفت و بلند کرد تا به حدی که مردم سفیدی زیر بغل رسول خدا را دیدند. سپس آن اجتماع متفرق نشد مگر بعد از نزول این آیه «الیوم اکملت لکم دینکم…».

پس رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «الله اکبر علی اکمال دین و اتمام النعمه و رضی الرب برسالتی و بالولایه لعی من بعدی» سپس فرمود: «مَن کُنتُ مَولاهُ فَعَلیٌ مَولاهُ، اللهم وال من والاه و عاد من عاداه وانصر من نصره واخذل من خذله.»

در این هنگام حسان عرض کرد: یا رسول الله اجازه فرما درباره علی علیه السلام اشعاری بگویم که شما آن ها را بشنوید، فرمود: بگو به میمنت و برکت الهی، پس حسان برخواست و گفت: ای گروه بزرگان قریش من پیرو امر ولایت گفتار خود را به شهادت رسول خدا که در امر ولایت مجری است، اعلام می­دارم.

4- حافظ، ابوبکر، خطیب بغدادی،[3] در تاریخ خود از عبدالله بن علی بن محمد بن بشران، از حافظ علی بن عمر دار قطنی، از حبشون خلال، از علی بن سعید رملی، از ضمره، از ابن شوذب، از مطر وراق از ابن حوشب، از ابی هریره، روایت نموده از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم که فرمود: هرکس روز هجدهم از ذی الحجه الحرام را روزه بدارد خداوند روزه شصت ماه برای او می­نویسد و آن روز غدیر خم است.

 دیده شده توسط نویسنده از منابع زیر
[1]- سوره مائده (5)، آیه 3.
[2]- اسماعیل بن عمر، ابن کثیر، تفسیر ابن کثیر، ج 2، مرکز اطلاعات و مدارک الاسلامی، 1387، ص 14.
[3]- حافظ ابوبکر، خطیب بغدادی، تاریخ بغدادی، ج 8، بیروت: دارالکتب العلمیه، بی تا، ص 290.