نظامی که در غدیر به آنصورت عام و جلوه رسمی به همگان اعلام شد نظامی است که همواره استمرار داشته و هرگز منقطع نخواهد شد و زمین هیچگاه از شخصی که صاحب، مدیر و رهبر آن نظام باشد خالی نخواهد ماند.


چنانکه امیرالمؤمنین علی علیهالسّلام در خبري که خاص و عام آن را روایت نموده اند میفرماید:
بَلَی لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ لِله بِحُجَّۀٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً »

دیده شده توسط نویسنده از کتاب پیام غدیر نوشته آیت الله صافی گلپایگانی

قال الله تعالی:
یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ

اْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دیناً

روز تاریخی و بزرگ عید سعید غدیر مانند روز عظیم بعثت با اهمیت و بینظیر است. این دو روز با یکدیگر، پیوند و بستگی کامل دارند.
بعثت، اصل، اساس و پایه انقلاب الهی، جهانی و جاودانی اسلام، و روز غدیر مکمّل و تداومبخش آن است.

غدیر در وجود، فرع بعثت است و روز بعثت در بقا، پیشآهنگ غدیر است.

بعثت، سرآغاز ابلاغ وحی و عرضه نظامات فراگیر و همه جانبه اسلام، تا تشکیل حکومت اسلامی و حاکمیت الله به رهبري شخص رسول اعظم صلّی الله علیه و آله و سلّم است، و روز غدیر کاملکننده ي دین و اعلام استمرار نظام عصر نبوّت به رهبري امیرالمؤمنین و فرزندان آن حضرت، ائمه معصوم است.
این دو همایون روز، با یکدیگر همسویی معنوي و بستگی ناگسستنی دارند. حصار خلل ناپذیر اسلام را که توحید همچون پی بناست، امامت چار دیوار و بعثت سقف است. پس هیچیک از این دو روز را از دیگري بینیازي نیست که هر دو خط اسلام را درتأسیس و بقا ترسیم نموده اند، نه اسلام منهاي حکومت و نظام غدیر است و نه نظام غدیر، غیر از اسلام است.
دیده شده توسط نویسنده از کتاب پیام غدیر نوشته آیت الله صافی گلپایگانی

وقتی آسمان و زمین و از همه مهم تر  خدای لایتناهی و بزرگ نخواهد که نخواهد

جزاز تسلیم بودن ،حرفِ دیگر زدن خارج از ادب بندگی است.

خلاصه نشد و نطلبید آنکه باید می طلبید

(و توفیق حضور در بارگاه حضرت معصومه و حضور در کنار دوستان در همایش فضای مجازی از من به دلایلی گرفته شد)

شاید هجمه گناه

شاید امتحان

شاید عدم توفیق

ولی به هر حال نشد که بطلبد

حضرت معصومه، من حقیر و سراپا تقصیر رو

اما درست همین روز

برکات وجودیش را از دور نصیبمان کرد و اسم این وبلاگ بالاخره در برترین ها قرار گرفت

البته نبودن فعالان فضای مجازی و حضورشان در همایش هم مزید علت بود

 پیوند قرآن و اهل بیت در خطبه غدیر

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم «انی تارک فیکم الثقلین (ثَقَلین) کتاب الله و عترتی ما ان تمسکتم بها لم تضّلوا ابداً و لم یفترقا حتی یردا علی الحوض»

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم این ولایت را به صحنه حضور می­کشد و بازگو می­کند و بعد از خود نیز این مسیر را برای امت روشن می­سازد.

با قرار گرفتن حدیث غدیر «من کنت مولاه» و حدیث «انی تارک فیکم الثقلین» درکنار آیه «انما ولیکم الله و رسوله» مشخص می­شود که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می­فرماید:

«ای مردم! من بعد از خود دو چیز میان شما می­گذارم یکی قرآن و کتاب خدا که نورانیت کتاب الهی عرش و فرش را فراگرفته است و در کنار این کتابی که می­بینید و می­شناسید، عترت خود را نیز درمیان شما به امانت باقی می­گذارم. اگر به این دو عروة الوثقی تمسک داشته باشید، بدانیدکه گمراه نمی­شوید و بدانید این دو از یکدیگر جدا نمی­شوند تا زمانی که بر حوض کوثر بر من وارد شوند.»

اولین چیزی که از حدیث ثقلین پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فهمیده می­شود همان وزانت و شأنیت عترت و عصمت امیرالمؤمنین علیه السلام است یعنی همان عصمت و عترت در کنار قرآن.

همان گونه که قرآن ثقل الهی است عترت هم ثقل اصغر است. یعنی اگر کسی بخواهد در کنار قرآن و مقارن قرآن مطرح شود باید هم شأن قرآن باشد، این اولین دلیل بر عصمت امیرالمؤمنین علیه السلام و فرزندان او ائمه علیه السلام و عترت است.

دوم: همان گونه که قرآن وجوب تبعیت دارد و مخالفت با قرآن آدمی را مستوجب عقوبت می­کند، بدون هیچ امتیاز و فرقی عترت مطرح می­شود و خداوند بر زبان نبی مکرمش جاری می­نماید که فرمود: «عترت دقیقاً در کنار قرآن قرار می­گیرد و وجوب متابعت عصمت عترت را به دنبال دارد لذا تمسک به هر دو واجب است و نمی­توان از آن دو فاصله گرفت.»

البته این تمسک، تمسک به تفکر معیار است یعنی همان خط اعتدال و بدیهی است این سو و آن سو رفتن به ماسوی این دو، همان گونه که در احادیث خود اهل بیت دارم؛ سبب هلاکت امت پیغمبر این موضوع و مفاد را صریحاً مطرح می­کند. کسانی که متخلّف باشند یا پیشرو باشند یا عقب بمانند، هلاک می­شوند، یکی از پیام های غدیر اتحاد به این دو است.[1]

دیده شده در کتاب زیر

[1]- محمدعلی، انصاری، اشراق غدیر، تهران: انتشارات فرهنگ اسلامی، 1387، ص 90-89.